İlker Mutlu

ARABA MARKASI

Gözlerimi açtığımda bir an yadırgadım bulunduğum yeri. Bir otel odasıydı. Soğuk bir griye
boyalıydı duvarlar ve karşıda kudurmuş bir denizin ortasında salla sürüklenmekte olan bir adamı
tasvir eden karanlık bir tablo asılıydı. Sonra uykumu bölenin bitişik odadan gelen televizyon sesi
olduğunu fark ettim. Odada kalan, sonuna dek açmış olmalıydı sesi. Haberleri dinliyor olmalıydı.
Monoton bir ses sürekli bir şeyler anlatıyordu çünkü.
Doğrulmaya çalıştığımda sol omzumda bir ağırlık hissettim. Kafamı çevirdiğimde başını
omzuma yaslamış, hafifçe kestirmekte olan kadını gördüm. Esra’ydı bu! Kenardaki komodinin
üzerindeki yarılanmış şarap şişesi de başımın neden o denli ağrımakta olduğunun işaretiydi. Boştaki
elim, zonklayan alnımdaydı, tavana bakıyordum üzerindeki ufak lekelerden anlam çıkarmaya
çalışarak. Saatime göz attım sonra ve hemen yataktan fırladım. Esra da uyanmıştı. İç çamaşırlarımla
olduğumu gördüm ve utandım bir an nedense; hemen yerlere dağılmış kıyafetlerime uzandım ve
pantolonumu bacağıma geçirdim. Acemice ve aceleyle giyinmeye çalıştığımdan pantolon ayağıma
dolandı ve yerde buldum kendimi. Gözlerini ovuşturarak kendine gelmeye çalışan Esra, bunu
görünce güldü. Kızmıştım. Derhal kalktım yerden, pantolonumu çekerek.
“Ne gülüyorsun?”
Esra yatak örtüsüne sarınarak kalkarken gülüşüne mani olmaya çalışıyordu.
“Tamam, tamam. Sustum. Elbisemi uzatsana.”
Neden benim giysilerim yerlere dağılmıştı da onunki düzgünce bırakılmıştı ki? Sandalyenin
sırtındaki elbiseyi alıp yatağın üzerine koydum, Esra’ya çapkın bir bakış atarak. Esra beklediğimi
yapmadı; örtüyü bırakmaksızın elbiseyi alıp yine örtüyü düşürmeden sırtına geçirdi. Sihirbaz mıydı
bu kadın? Bozulmuştum. Yerden gömleğimi de aldım. Yan odanın gürültüsüne içimden söverek
yatağın kenarına oturup gömleğimi iliklemeye başladım. O sırada Esra örtüyü salıp üzerinde
elbisesiyle karşıma gelerek bana sırtını döndü. Bir eliyle saçını başının üzerine topluyordu. Seksi
boynu ortaya çıkmıştı. “Saldır!” diyordu içimdeki ses.
“Fermuarımı çeker misin?”
Bilerek mi o tonu kullanıyordu sesinde? Gözüm onun sırtında, bir elim fermuarda bekledim
bir süre.
“Aslında daha vaktimiz var,” dedim sesime çapkın bir ifade katmaya çabalayarak.

Omuz silkti Esra.
“Kalktık artık. Hadi çek şunu. Daha saçımı düzeltip makyajımı tazeleyeceğim.”
Keyfim kaçmıştı iyice. Dediğini yaptım. Esra da saçlarını saldı. Gidip yerden
ayakkabılarımızı aldı ve benimkini önüme bırakarak kendininkileri giymek üzere yanıma, yatağın
kenarına oturdu. Tüm bu zaman boyunca ondan alamıyordum gözlerimi. Kırklı yaşlardaydık artık ve
o, güzelliğinden hiçbir şey yitirmemişti. Bir de sarkmaya yüz tutmuş göbeğime baktım umutsuzca.
Zaman neden kimilerine bu denli acımasız davranır?
Ayakkabılarımızı giyinmeye başladık.
“Üniversitedeki günlerimiz geldi aklıma,” dedim yüzüme mutlu bir gülümseyiş kondurarak.
“Yıllar geçtikten ve o kadar mesajlaşmadan sonra nihayet birlikte olmayı başardık”
“Tekrarı da olmayacak.”
Pat diye söyleyivermişti. Kovalarca buz gibi su döktü adeta başımdan aşağı. Neşem yok
oluvermişti.
“Nasıl yani? Pişman mısın?”
Esra hazırdı artık. Kalktı, aynaya gitti. Yüzünü ve saçlarını kontrol etti.
“Pişmanlık doğru kelime olmaz sanırım. Facebook’tan bana ilk ulaştığında yanıt
vermemeliydim belki. Yaşadığımız şey eski anılara bir yenisini eklemekten başka bir şey ifade
etmiyor,” dedi hızlı hızlı makyajını tazelerken.
Ben de ayakkabılarımı giymiştim. Kalkıp Esra’ya gittim ve onun omzu üzerinden aynadaki
görüntümüze baktım tekrar gülümsemeye çabalayarak.
“Yirmi yıl öncesine, gençliğime döndürdün beni. Teşekkür ederim,” dedim.
Duymamıştı. Ya da öyleymiş gibi hareket ediyordu. Ne kadar da soğumuştu birden… Benden
sıyrılarak sehpanın üzerindeki çantasına yöneldi.
“Seni ne uyandırdı? Düğünün başlamasına var daha.”
Sesi ani bir çanın çalışı gibi beni kendime getiriverdi. Ciddileştim.
“Bitişik odadaki son ses televizyon izliyor, duymuyor musun? Sürekli bir virüsten bahsediyor
spiker. Çin’den yayılan falan, bir şeyler diyor. Şey… Araba markası gibi…”
“Coronavirus,” dedi ellerini beline dayayarak. “Yahu sen hiç haber izlemez misin? Gazete de
mi okumazsın? Dünya çalkalanıyor bu haberle.”
“Serhat, düğün koşturmacasına beni de karıştırdı. O esnada feleğim şaşmış, haber maber hak
getire. Ama Serhat’a değer doğrusu; hayattaki en eski dostum. Bizi de o tanıştırmıştı, hatırlarsın.
Hem bu düğün sayesinde tekrar birlikte olduk, değil mi?”
Esra beni dinlemiyor gibiydi. Etrafta bir şeyler aranıyordu.
“Hı, hı,” diyordu sadece.
“Hem, ta Çin’deki virüsten bize ne?” deyiverdim.
Nihayet yastığın kıyısında telefonunu bulmuştu, eline alıp açarak doğruldu, arama ve
mesajları kontrol etti.
“Benimki çıldırmış,” dedi. Tereddütlü bir hali vardı, mırıldanıyordu kendi kendine. “Şu
saatlerde kuaförde olacağımı biliyor. Almaya gelecekti,” dedi sanırım.
“Efendim?”
Bir anda toparladı kendini.
“Bir şey yok. Karını aramayacak mısın?”
Yüzüm düşüvermişti. Pencereye yöneldim.
“Hatırlatman gerekiyordu sanki.”
Dışarıya göz attım. Düğün konvoyu yoktu görünürde. Ama bir hareketlilik…
“Aşağıda bir şeyler oluyor,” dedim.
Sırtlarımız birbirine dönüktü. Bir anlık suskunluğu paylaştık öylece, o tekrar lafa girene dek.
“Asıl virüs bizim taşıdığımız. Yıllar sonra onca kurulu düzeni yıkma ihtimalini göze alıp
birbirimizin kollarına atılmamıza neden olan virüsten daha ölümcülü olabilir mi?”

Bu defa duymazdan gelen bendim. Dışarıdaki tuhaf mahşere bir defa daha göz atıp sırtı hala
bana dönük olan Esra’ya yöneldim.
“Seni kuaföre bırakayım mı?” diye sordum manasızca.
“Hemen karşı arada zaten,” deyiverdi öylece.
Sandalyenin üzerinden kravatımı aldım, aynadan kontrol ederek taktım onu yakama.
Ceketimi sırtına geçirmiştim ki cebindeki telefon çaldı. Karımdı! Açtım hemen telaşla.
“Canım?” Dinledim. “Yok şekerim, daha otele geçmedim. Seni alacaktım ya.” Dinledim…
Esra’ya önemli bir şey yok gibisinden bir jest yaptım, manasız. “Nasıl çıktın?” Yine tepemden aşağı
sular boşanıyordu, bu defa kaynardılar. “Niye beklemedin beni?” Dinledim. “Otelin önünde misin?”
Telefon kulağımda, pencereye seğirttim. Aşağıya bakarak yavaşça indirdim telefonu.
Şaşkındım. Ne yapacağımı bilmez halde geriledim. İkimiz de tamamen giyiniktik artık. Esra bana
dikmişti bakışlarını, ama ben yüzümü pencereden alamıyordum.
“Ne oldu?” diye sordu Esra. Anlamıştı elbette, ama sanırım benimle oynamak istemişti biraz.
“Karım aşağıda,” dedim endişeli, bitkin bir ifadeyle. “Otele kimseyi salmıyorlarmış.”
“Ne?”
O da telaşlanmıştı.
Hararetle dövülmekteydi kapı. Birbirimize baktık. Esra pencereye yönelirken ben de
telefonumu cebime koyarak kapıya koştum. Gelen genç bir komiydi. Yüzünün yarısını örten bir
sağlık maskesi takmıştı ağzına. Elleri de eldivenliydi. Konuşurken kaşlarını kaldırıyor ve böylece o
yumuk gözleri bir devleşiyor, bir küçülüyordu.
“Efendim, otelimizdeki Çinli bir turist, virüs taşıdığı şüphesiyle hastaneye kaldırıldı. İkinci
bir talimata kadar müşterilerin odalarında kalmaları isteniyor. Çinliyle temasta bulunmuş olabilecek
herkes kontrolden geçecekmiş.”
Tüm bu sözleri kendimden geçmiş gibi başımı sallayarak dinliyordum. Nihayet kominin
gözleri kısılarak tekrar orijinal yapısına döndü ve çocuk, geldiği gibi telaş içinde, diğer odalara
yöneldi. Eşikte kalakalmıştım. Neden sonra kapıyı örttüm ve gelip yatağın kenarına çöktüm. Esra da
duyduklarından dolayı şaşkınlık ve dehşet içinde gelip yanıma çöktü. Şoka girmiş bakışlarımızı
yerdeki halıya gömmüştük adeta. Dağıtmalıydım kafamı. Şu adam da kıssaydı artık televizyonun
sesini!
İçimden geçirdiğim duyulmuş gibi yitti spikerin gürültüsü. Adeta sıfırlanmıştı beynimin içi.
Ama sonra Serhat ve sonra eşim… Kaldırdım başımı ve karşıdaki felaketini yaşayan o saldaki
adamın görüntüsüyle karşı karşıya geldim. Sonra birbirimize dönüverdik.
“Düğün?”

CAR BREND

Opening my eyes, I felt out of place for a moment. It was a hotel room. The walls were
painted a cold grey and there hung a dark painting that illustrated a man sweeping on a boat in the
middle of a mad sea on the opposite wall. Then I realized that the thing interrupting my sleep was the sound of a television coming from the next room. The one who stayed in the room must haved turned
the volume up to the end. He or she must have been listening to the news. Because a monotonous voice was constantly teling something.
As I tried to raise myself, I felt a weight on my left shoulder. Turning my head I saw the
woman leaning her head on my shoulder and taking a light nap. That was Esra! And the wine bottle that was half-full staying on the bedstand next to the wall was the explanation of my headache. My
free hand was at my throbbing forehead, I was looking at the ceiling trying to read into a meaning from the little dirts on it. Then I took a look at my watch and immediately leapt off the bed. Esra,
too, was awake then. I realized that I was in my underwear and somehow I got ashamed for a moment; I instantly reached for my clothes that were dispersed everywhere and pulled my pants over my legs. As I tried to dress up clumsily and hurriedly, the pants got tangled around my foot and I found
myself on the floor. Esra, who tried to come to hersekf by rubbing her eyes laughed seeing this. I became angry. Pulling my pants, I immediately got up from the floor.
“What are you laughing at?”
Esra was trying to prevent her laugh while she got up wrapping herself with the bedspread.
“Okay, okay. I shut up. Would you hand me my dress?”
Why were my clothes were scattered on the floor and hers left neatly? I took the dress that
was on the back of the chair and throwing a flirtatious look at Esra, put it on the bed. Esra didn’t do what I expected; she took the dress without letting go the cover and put the dress on without dropping the cover. Was this woman a magician? I was upset. I also picked up my shirt from the
floor. Myself cursing the noise of the next room, I sat on the edge of the bed and started to button my
shirt. Meanwhile, Esra dropped the cover and coming in front of me with her dress, turned her back
to me. She was gathering her hair on top with one of her hands. Her sexy neck was revealed. The voice inside me was saying “Attack!”
“Would you pull my zipper up?”
Was she using that tone on purpose? I waited for a while, my eyes on her back, and my hand on her zipper.
“Actually we still have time,” I said, trying to add a dangler expression to my voice.
Esra shrugged.
“We’re up now. Let’s zip it. I didn’t fix my hair and freshen up my make-up yet.”
I was completely out of sprits. I did as she said. Esra let her hair down. She went and picked up our shoes from the floor and leaving my shoes in front of me, sat next tome on the edge of the bed
to put hers on. I couldn’t take my eyes off her the whole time. We were in our forties now and she
had lost nothing of her beauty. I also hopelessly looked at my belly that already began to sag. Why does time act cruel to some people?
We started putting on our shoes.
“I remembered our days at university,” I said, putting a happy smile on my face. “After years
past and all that texting, we finally managed to be together.”
“It won’t happen again.”
She said it all of a sudden. As it were, she pored buckets of ice-cold water on mefrom head to
foot. My joy had vanished.
“What do you mean? Do you regret it?”
Esra was ready now. She got up and went to the mirror. She controlled her face and hair.
“I think ‘regret’ would not be the correct word. Maybe I sholdn’t have responded you when you first reached out to me on Facebook. The thing we lived means nothing more than adding new
memories to old ones,” she said as she was quickly freshen up her make-up.
I, too, had put on my shoes. I got up, went to her and trying to smile again I looked over her shoulder at our image on the mirror.
“You took me twenty years back, to my youth. Thank you,” I said.
She hadn’t heard. Or she was acting as if the case was that. How she had suddenly pulled
away from me… Wriggling herself out of me, she headed for her bag on the coffee table.
“What woke you up? There is still time for the wedding to start.”
Her voice brought me about like an immediate stroke of a bel. I became serious.
“The one in the next door is watching TV at full blast, don’t you hear? The announcer is
continually talking about a virus. Spreading from China, he says something like that. Well… Like a car brend…”
“Coronavirus,” she said, putting her hands on her hips. “Don’t you ever watch the news? Or even read the newspaper? The world is shaking with this news.”
“Serhat, got me involved in the wedding rush. Meanwhile it hit me like a ton of bricks, I couldn’t follow the news. But Serhat is really worth it; he is my oldest friend in life. The one who introduced us was him, remember. And thanks to this wedding, we got together again, right?”

Looking around for something, Esra didn’t seem listening to me. “Uh, huh,” she just said.
“Besides, what’ve got we to do with a virus from all the way in China?” I blurted out.
Finally, she had found her phone next to the pillow, picked it up and turned it on, controlled
the callas and the messages.
“Mine had become crazy,” she said. She seemed hesitant, herself muttering. “He knows I will
be at the hairdresser’s around this time. He was going to come get me,” she said, I supposed.
“Come again?”
She pulled herself together in an instant.
“Nothing. Aren’t you going to call your wife?”
My face had immediately fallen. I headed for the window.
“As if it was necessary for you to remind me.”
I glanced outside. There was no wedding conwoy in sight. But a movement…
“Something’s happening down there,” I said.
We were back to back. Until she spoke up again, we shared a moment of silence.
“The real virus is the one we carried. Could there be a more lethal virus than the one caused
us to throw ourselves into each other’s arms after all these years, venturing the possibility of destroying so many established orders?”
This time, it was I who ignored her. Glancing at the strange chaos outside again, I headed for
Esra, who’s back was still turned to me.
“Should I take you to the hairdresser?” I asked meaninglessly.
“Anyway, it is right across the street,” she simply said.
I took my tie that was on the chair, checking through the mirror, I tied it on my collar. As I
put my jacket on, the phone in its pocket rang. It was my wife! I immediately opened it, in a rush.
“Dear?” I listened. “No, honey, I haven’t gone to the hotel yet. I was going to pick you up.” I
listened… I meaninglessly made a gesture to Esra as if it was nothing important. “How did you get
out?” Again, buckets of water were poured down on my head, this time boiling. “Why didn’t you
wait for me?” I listened. “Are you in front of the hotel?”
With the phone at my ear, I hurried to the window. Looking down, I slowly lowered the
phone. I was confused. I moved backward without knowing what to do. Both of us were fully dressed now. Esra was staring at me, but I couldn’t take my face away from the window.
“What happened?” asked Esra. Surely, she had understood, but I think she wanted to play with me a little.
“My wife is below,” I said with a worried, exhausted expression. “They don’t let anyone in
the hotel.”
“What?”
She also was worried.
The door was beaten vehemently. We looked at each other. As Esra headed toward the
window, I put my phone in my pocket and ran to the door. It was a young bellboy. He has taken on a
health mask covering half of his face. His hands were also gloved. He raised his eyebrows as he
spoke, making his closed eyes wide and narrow.
“Sir, a Chinese tourist at our hotel was taken to the hospital with a suspicion of having the virus. Costumers are asked to stay in their rooms until a second notice. Anyone who may have been
in contact with the Chinese person will be checked.”
I was listening to all these words shaking my head as if I had lost myself. Finally, the
bellboy’s eyes have become narrow and turned back to its original form again, and the child, as alarmed as his coming, headed for the other rooms. I had been left standing on the treshold. Someway later I closed the door and came and sank into the edge of the bed. Esra, too, came and sat next to me
in shock and horror because of the things she had heard. We had buried our shocked gazes in the carpet on the floor, so to spak. I had to distract myself. If only this man could turn down the volume of the television!

As if the words I said from inside had been heard, the announcer’s noice disappeared. The inside of my brain had almost reset. But then Serhat and then my wife… I raised my head and came face to face with the image of that man on the raft who was experiencing his disaster in front of me.
Then we suddenly turned to each other.
“The wedding?”

CORONALI MELODİKA

Kışın ilk günlerinde serince bir Pazar günü Pazar alışverişini görmek üzere evden çıktım.
Hafif de bir yağmur çiselemekteydi; yağmurda yürümeyi severim. Ben de arabayı almayıp, yukarı
mahalledeki pazara yürüyerek gitmeye karar verdim.
Şu hepimizi paranoyaklaştıran Corona günleri nedeniyle hayli de tedbirliydim: Ellerime
sağlıkçı eldivenlerimi geçirmiş, yüzüme de üst üste iki maske takmıştım. Erken gidiyordum pazara ki
kalabalığa kalmayayım ve sosyal mesafe kuralları dahilinde göreyim alışverişi.
Sabahın dokuzu olmasına rağmen kalabalıktı Pazar; sanırım herkes benim gibi düşünmüştü.
Soğuk terler döke döke hanımın verdiği sipariş listesini tamamlamaya çalışıyordum. Pazar esnafının
çoğu kurallara uyarak maske takıyordu, fakat bazısı da müşterilere seslerini daha iyi duyurabilmek
derdinde çıkarıp kenara koymuştu maskeyi.
Endişe içinde, biraz da hanıma rezil olmayayım diye dikkatlice seçerek meyve ve sebzeleri,
tamamlamak üzereydim pazarı ki listede son bir eksik olduğunu gördüm: Patatesi unutmuştum. Biraz
bakındıktan sonra, genişçe açılmış bir tezgaha yığılı patateslerin ardından sesini duyurmaya çalışan
çocuğu fak ettim. Yedi, sekiz yaşlarında olmalıydı, önünde önlüğü, elinde kefe. Ona yöneldim.
O esnada pazara girerken duymuş olduğum müzik sesi ilişti kulağıma. Melodika sesine
benziyordu. Hani belki de ben yanlış hatırlıyordum ismini; yıllar önce, çocukken amcam alıp
getirmişti, yeşil bir şey, plastikten. Piyano desem piyano değil, flüt desem flüt değil. Melodika! Evet,
melodika, yanılmıyorum.
Adeta çocukluğuma dönüverdim. Nefesim yetene kadar üfleyerek melodikaya, bildiğim
parçaların ezgilerini çıkarmaya çalışırdım. Çocukluk evrem sonrası, yıllardır görmemiştim bu
çalgının bir örneğini. Ama işte şimdi sesini duyuyordum!
Kalabalık biraz seyrekleşince, kaldırıma oturmuş, önüne boş bir karton kutu almış,
melodikayı çalmaya çabalayan beş yaşlarındaki kirli yüzlü, yırtık pırtık kıyafetleri olan oğlan
çocuğunu gördüm. Aynı melodiyi çıkarmaya çalışıyor, fakat bir türlü beceremiyordu. O soğukta
rızkını çıkarmaya çabalıyordu, belli. Etraftaki pazarcılar onu azarlayıp duruyorlardı; çocuk
bıktırmıştı onları sanırım.
Çocuğa yanaştım ve kutusuna on lira bıraktım. Çalmayı kesip kirli yüzündeki melek
gülüşüyle baktı bana. Ben de ona gülümsedim. Patates tezgahına döndüğümde o aynı bozuk
melodisini çalmaya başlamıştı çoktan.
“Ağabey, biz onu kovmaya çalışıyoruz buradan. Müşterileri kaçırıyor. Sen ona para
veriyorsun!” dedi patates tezgahının başındaki nispeten gürbüz çocuk.
“Sen bana patates tartsana üç kilo. Hem farkında değil misin, o da aynı senin gibi bir oyun
çocuğu. Ama sabahın bu vaktinde, kalkıp oyuna koşacağı şu saatte gelmiş, soğuk kaldırıma oturmuş,
rızkını çıkarmaya çalışıyor. Seninki patates, onun ki de bu,” dedim.
Pazarcı çocuk bir yandan kefeyi doldururken bir yandan da melodikacı çocuğa baktı. Güldü
sonra.
“Biliyor musun amca,” dedi. “Aslında ben de uykuma yenik düşmek üzereydim tezgahın
başında. Çocuğun aletinin gürültüsü beni kendime getirdi.”
“Her şeyde bir hayır var, gördün mü?”

Patates on lira tutmuştu. Cebimde kalan yirmiliği uzattım patatesçi çocuğa parasını alması
için. Patatesleri de aldıktan sonra paramın üstü olan on liraya baktım bir süre daha. Bana
çocukluğumu tekrar yaşatan o melodika arsızına gitmeli değil miydi? Parayı onun seviyesine çökerek
koydum karton kutuya. O anda beş yaşlarında iki çocuktuk bakışan gözlerimizle.
Yağmur hızlanacak gibiydi. Arabayı almadığıma pişman edecekti beni gökyüzü az daha. Eve
inen yokuşu indim kafamda o çocuğun çalmayı denediği melodi dönerek…

MELODİCA OF THE CORONA DAYS

On a cool Sunday in the early days of winter, I left home for shopping. It was lightly
drizzling; I like walking in the rain. So I decided to go to the market in the upper neighbourhood by
walkig, not by car.
I was quite cautious because of these Corona days that made us all paranoid: I had put on my latex examination gloves and two health masks on my face. I was going to the market early so that I
would not be in the crowd and I could shop within the rules of social distancing.
Even though it was nine in the morning, the market was crowded; I guess everyone had
thought like me. Breaking out in a cold sweat, I was trying to buy all the order list given to me by my wife. Most of the sellers in the market were wearing masks in compliance with the rules, however,
some of them had taken off their masks and put them aside in order to make their voices heard better by the customers.
As I anxiously was about to finish the market, carefully selecting fruits and vegetables—partly to avoid embarrassing my wife—I noticed one last thing missing from the list: I had forgotten potatoes.
After looking around for a while, I saw a child trying to make his voice heard behind the potatoes piled up on a wide-open counter. He must have been seven or eight years old, his apron in front of him, a pan in his hand. I headed for him.
At that moment, the sound of music I had heard when I entered the market caught my ear. It was like the sound of melodica. Maybe I was wrong in remembering its name; years ago, when I was
a child, my uncle had bought and brought it, a green thing made of plastic. I couldn’t name it a piano
or a flute. Melodica! Yes, melodica, I’m not mistaken.
I was almost back in my childhood. Blowing into the melodica until my breath was enough, I tried to make the melodies of the songs I knew. After my childhood, I hadn’t seen an example of this instrument for years. But now I was hearing its sound!
As the crowd was becoming sprse a little, I saw a five-year-old boy with a dirty face and tattered clothes sitting on the sidewalk and holding an empty cardboard box in front of him, trying to play the melodica. He was trying to play the same melody, but no way he could manage it. He was
clearly trying to make a living in that cold weather. The vendors around kept scolding him; I think the boy had grinded them down.
I approached the boy and left ten liras in his box. He stopped playing and looked at me with an angel smile on his dirty face. As I turned to the potato stand, he had already started playing the same broken melody.
“Brother, we are trying to kick him out of here. Customers escape. And you give him
money!” said the relatively fat boy at the potato stand.
“You weigh me three kilos of potatoes. And aren’t you aware that he is a playful child just like you? But at this time in the morning, the time for him to get up and run to play, he has come, sat on the cold pavement, trying to earn his daily bread. Yours is potato, his is this,” I said.
Filling the pan, the vendor boy looked at the melodica player child. Then he laughed.
“Do you know, uncle,” he said. “Actually, I was about to fall asleep at the stand. The noice of the boy’s instrument brought me back to my senses.”
“Every cloud has a silver lining, see?”

The potatoes cost ten liras. I handed the twenty liras left in my pocket to the potatoe selling
boy for him to take his money. After buying the potatoes, too, I looked at my change of ten liras for a while longer. Shouldn’t that go to the melodica cheeky who made me live ny childhood again?
Kneeling at his level, I put the money in the cardboard box. At that moment we were two five-year-old kids with our eyes looking to each other.
The rain seemed to be getting faster. The sky was about to make me regret not buying the car.
I went down the slope to the house keeping the melody that that kid tried to play in my head…

SEN GERÇEK MİSİN?

Sinema yazarlığına başladığından beri o anı beklemekteydi. Bir gün mutlaka röportaj
yapacaktı o çocukluğundan beri aşık olduğu, hatta bütün ülkenin aşık olduğu yıldızla. Ona gönül
kaptırmamak mümkün değildi zira. Simsiyah saçları parıldayarak dökülürdü omuzlarına. Kapkara
ceylan gözleri vardı, o ay parçası yüzü gözden ibaret sanırdınız. Gülüşü öldürücüydü, ama o derece
mahcup ve çekingen. Asla doğrudan sergilemezdi kendini. Üstü örtülü, öyle. Lakin sahile çırılçıplak
serilmiş bir Brigitte Bardot bile, o kadar diyeyim yani, libidonuza ancak hafif bir titreşim yayabilirdi
onunla kıyaslanınca. Hem sevgili, hem bacı, hem anaydı Bahtiyar için, ülkenin her bir erkek ferdi
için nasılsa.
Nihayet o gün gelip çatmış, şans yüzüne gülmüştü. Dergiye girmesine vesile olan, ağabeyi
gibi sevdiği Ali Kaan yaratmıştı ona bu fırsatı. Telefonu çevirip randevuyu ayarlamış ve sonra
ahizeyi Bahtiyar’a uzatmıştı. Beklemediği bir şeydi bu delikanlının. Ne yapacağını şaşırmıştı.
“Seninle konuşmak istiyor,” demişti Ali Kaan.
O andan telefon konuşmasının sonuna değin hatırladığı tek cümle kadına ettiği o şimdi
hatırladıkça yerin dibine geçtiği laftı Bahtiyar’ın:
“Siz gerçek misiniz?”
Kadının köşküne ne zaman, nasıl varmışlardı, hatırlamıyordu heyecanından. İşte şimdi
gönüller sultanının sarayının misafir odasındaydılar. Duvarlara sultanın en can alıcı çağında çekilmiş
fotoğrafları asılıydı. Hizmetçi kadın izin vermemişti ayakkabılarını çıkarmalarına. Bahtiyar, Çin işi,
parlak desenli, odanın yarısını kaplayan halıya basmaya ürküyordu, ayaklarını neredeyse oturduğu
koltuğun altına sıkıştırmıştı bu yüzden. Kaçamak bakışlarla, utangaçça geziniyordu duvardaki
kendisine bakan fotoğraflarda. Elindeki kayıt cihazı ve not defteri düşmemek için adeta
direniyorlardı titreyen parmaklarından.
Bahtiyar ne derece rahatsızsa, onunla birlikte gelen Ali Kaan da o derecede, adeta kendi
evinin salonundaymış gibi serbestti. Bacak bacak üstüne atmış, arkasına yaslanmıştı. Bir ara
Bahtiyar’ı kontrol edince delikanlının rahatsız, heyecanı belli, dizlerini birbirine yapıştırmış, etrafa
bakınmakta olduğunu gördü.
“Oğlum, rahatla,” dedi ona. “Hazırlıklarını kontrol et. Kayıt cihazının şarjı dolu mu?
Defterine bak, sorularını kontrol et. Belki son anda aklına gelen bir şey olur.”
“Ağabey. Heyecanımı yenemiyorum. Baktığım her yönde boşluğa bakıyor g-gibiyim.”
Ali Kaan kalkıp Bahtiyar’ın göz seviyesine eğilerek elini onun omzuna koydu.
“Belki yalnız olursan daha rahat olursun, ha? Gideyim mi?”
Bahtiyar telaşla atıldı:
“Aman, ağabey. Sakın. Tutulursam senden destek alırım. Yanımda dur, gözünü seveyim.”
Sultanın hizmetçiliğini yapmakta olan bayan girdi içeri.
“Hoş geldiniz,” dedi. “Hanımefendi az sonra inecek. Bir isteğiniz olup olmadığını sormamı
istedi.”
Bahtiyar, üstünden hala atamadığı heyecanla başını iki yana salladı. Ali Kaan gülümseyerek
doğrulup kadına döndü.

“Teşekkür ederiz.”
O esnada Sultan, giyinip hazırlanmış halde, röportaj için randevulaştığı gençlerle buluşmak
üzere aşağıya inmiş, koridorda ilerlemekteydi. Kenarda bir sehpanın üzerindeki vazoda dağınık
güller olduğunu gördü ve geçerken onları düzeltti. Bunu yaparken parmağına diken battı. Kanayan
parmağını emdi Sultan.
Ve nihayet o sihirli andaydık. Beklenen, misafir odasına girdi. Ali Kaan ceketinin eteklerini
çekiştirerek kıyafetine bir düzen verdi. Bahtiyar ise dalgın, sanki gündüz uykusundaydı. Ali Kaan,
onun omzunu dürtünce başını kaldırdı Bahtiyar ve karşısında Sultan’ı gördü. Derhal toparlanıp ayağa
kalktı.
Bir ona ve bir de duvardaki fotoğraflara baktı elinde olmaksızın. Bu kadın o her daim
yirmisinde güzel olamazdı. O değildi, kesin o değildi! Artık lekelerin oluşmaya başladığı elleri
titriyordu kadının ve gözleri aynı parlaklıkta bakmıyordu insana. Saçları… O insana “Her bir teline
asın beni!” dedirten simsiyah saçlarının yerini kömür rengi bir boya almıştı. Gülümseyişini aradı
Bahtiyar. Bari gülümsemesi…
Sultan, tüm haşmetiyle salonun ortasına ilerledi ve Bahtiyar’a elini uzattı. Bahtiyar’ın eli
ayağına dolaştı bir anda. Ne yapacağını bilemez haldeydi. Yüzü kızardı. Başından aşağı kayna sular
boşanıyordu. Sultan’ın eli havada kalmıştı. Yine de gülümsedi.
“Gerçek miymişim?” dedi Bahtiyar’a.
Delikanlının dili tutulmuştu adeta. Bir Sultan’a, bir Ali Kaan’a baktı. Bir anda kapıya
yöneldi.
“Özür dilerim. Özür dilerim,” diye tekrarlıyordu ilerlerken, gözleri yerde.
Salondan çıktı. Sultan da, Ali Kaan da şaşkındı. Birbirlerine baktılar. Sultan, şaşkın
bakışlarını Bahtiyar’ın ortadaki sehpada bıraktığı defter ve kayıt cihazına indirdi, ardından Ali
Kaan’a yöneltti.
“Dışarısı soğuk…”
Bahtiyar’ın adımları hızlanmıştı. Elinde tepsi, içeriye bir şeyler getiren hizmetçi kadının
yanından geçti. Kadın anlam verememişti delikanlının haline.
“Beyefendi?”
Bahtiyar onu duymadı bile. Adımlarını daha da hızlandırarak antreye gitti ve çıktı köşkten.
Cadde boyunca koşmaya başladı. Gözlerinden yaş akıyordu ve yaşlar yağan yağmurun tanelerine
karışıyordu. Koşmaya devam etti. Caddeden vızır vızır araçlar geçmekteydi. Bahtiyar koştu, koştu…

Painting By Elham Hamedi

ARE YOU REAL?

He was waiting for that moment since he started writing on cinema. One day he would definitely do the interview with that star he had been in love with since childhood, and even the
whole country had fallen in love with. Because, it was impossible not to have a heart snatched by her. Her nigritudinous hair would fall down on her shoulders, shining. She had dark gazelle eyes, you
would think that her moon-shaped face was just an eye. Her smile was lethal, but it was so shy and reluctant, as well. She would never show herself directly. Tasitly, that was. But even a Brigitte Bardot lying naked on the beach—let me put it that way —could only send a slight vibration to your
libido when compared to her. She was both a lover, a sister and a mother to Bahtiyar, and, as she was to every male member of the country, anyway.
Finally, that day had come, and he struck it lucky. Ali Kaan, who conduced him to enter the
magazine and whom he liked like an older brother had created that opportunity for him. He had dialed the telephone, and then handed the receiver to Bahtiyar. That was an unexpected thing for the young man. He was confused about what to do. “She wants to talk to you,” said Ali Kaan.

From that moment till the end of the conversation on the pone, the only sentence Bahtiyar remembered was the word that he said to the woman and now makes him feel ashamed as he remembers:
“Are you real?”
Because of his excitement, he didn’t remember when and how they arrived the womans
mansion. Well, now they were in the guest room of the palace of the sultan of hearts. On the walls there hung the photographs of the sultan taken in her crucial times. The handmaid hadn’t lett them take off their shoes. Bahtiyar was afraid to step on the brightly patterned Chinese carpet that covered
half of the room, and for that, he had almost squeezed his feet under the armchair he was sitting in.
He was shyly and furtively wandering on the photographs on the wall that were looking at him. The recorder and notebook in his hand were almost resisting falling from his trembling fingers.
Although Bahtiyar was uncomfortable there, Ali Kaan who came with him was comfortable, equally free, as if he were in his own living room. He had crossed his legs and leaned back. Checking on Bahtiyar for a moment, he saw that the young man was looking around, uncomfortable, clearly
excited, his knees were pressed together.
“Son, relax!” he told him. “Check your preparations. Is your recorder’s charge full? Look at your notebook, check your questions. Maybe something will come to your mind at the last minute.”
“Brother. I can’t control my excitement. Wherever I look, it is as if I’m staring into the void.”
Ali Kaan got up, and leaning downto Bahtiyar’s eye level, he put his hand on his shoulder.
“Maybe you’d be more comfortable if you were alone, huh? Should I go?”
Bahtiyar got into a stew:
“Oh, brother. Don’t. If I smitten with, I would get support from you. Stand by me, please!”
Sultan’s handmaid came in.
“Welcome!”she said. “My lady will be coming down soon. She wanted me to ask you if you had any requests.”
Bahtiyar shook his head with the excitement he still couldn’t get rid of. Ali Kaan, smiling,
straightened up and turned to her.
“Thanks.”
Meanwhile, Sultan, dressed and prepared herself, had gone downstairs to meet the young people she had met for an interview, and was walking down the hallway. She saw scattered roses in a vase on a side table and tidied them up as she was passing. While doing this, a thorn pricked her
finger. Sultan sucked her bleeding finger.
And finally, we were at that bewitched moment. The one who was expected entered the guest room. Ali Kaan pulled the skirts of his jacket and put his outfit in order. On the other hand, Bahtiyar
was absent-minded as if he was daydreaming. When Ali Kaan nudged his shoulder, Bahtiyar raised his head and saw Sultan in front of him. He immediately pulled himself toether and stood up.
He unavoidably looked at her and then at the photographs on the wall. This woman could not
be the beautiful who was always at her twenties. She wasn’t her, she was definitely not! Now her hands, which were starting to show spots, were shaking and her eyes didnt look at with the same
brightness. Her hair… Her night-black hair, which made one say, “Hang me by every single strand!” had been replaced by a coal-colored dye. Bahtiyar searched for her smile. At least her smile…
Sultan, walked through the middle of the guest room with all her grandeur and extended her hand to Bahtiyar. Bahtiyar’s hands and feet suddenly got tangled up. He didn’t know what to do. He
blushed. Buckets of boiling water were pouring down his head. Sultan’s hand was left hanging in the
air. But she smiled.
“Am I real?” she said to Bahtiyar.
The young man was speechless. He looked at Sultan, and then to Ali Kaan. He suddenly
headed for the door.
“I apologize. I apologize,” he repeated as he moved forward his eyes down.

He left the guest room. Both Sultan and Ali Kaan were confused. They looked at each other.
Sultan, lowered her confused looks down to the notebook and the recording machine Bahtiyar left behind on the coffee table in the middle, and then directed them to Ali Kaan.
“It’s cold outside…”
Bahtiyar’s steps had quickened. He passed by the handmaid who was bringing something inside with a tray in her hand. The woman couldn’t make sense of the young man’s state.
“Sir?”
Bahtiyar didn’t even hear her. Quickening his steps more, he went to the entranca and left the
mansion. He started running along the street. Tears were flowing from his eyes and tey were mixing with the raindrops. He kept running. Vehicles were whizzing by on the street. Bahtiyar ran, ran…

Painting By Elham Hamedi

PERÇEM

Göç, ağır şartlarda devam ediyordu. Kara kış daha onlar köydeyken bastırmıştı. Köyü
hazırlıksız yakalayan düşman rahatça hükümranlığını kuruvermişti. Düşman askerlerinin hedefi
onları orada tutmak da değildi, hatta bir an önce köyü terk etmeye zorlamışlardı onları. Hiçbir şeye
direnmemiş, direnememişlerdi oysa. Ama tehdidin vardığı aşamanın karşısında durabilecek güçte bir
delikanlı da kalmamıştı köyde. Yıllardır süren savaş o gençleri bir bir koparmıştı yuvalarından,
cephelere sürüklemişti.
Ailenin genç yaşında dul kalmış gelini iki yaşlarındaki kızının aralarında olmadığını
anladığında boşuna bastı çığlığı, saçlarını haybeden yoldu. Akşam çökmüştü çoktan ve kafilenin
ihtiyarları onu yatıştırmak için uğraşamayacaklardı; en yakın yerleşim yerine ulaşmak zorundaydılar
gece yarısına varmadan. Kadını atının üzerine bağladılar, yoktu başka onu zapt etmenin yolu.
Donmak üzere olan kızı ihtiyar bir çoban buldu. Çoluğu çocuğu yoktu çobanın ve bunda bir
işaret görmüş olmalıydı. Belki de yapacağı bir insanlık, hiçbir zaman yaver gitmeyen şansının
dönmesini sağlardı, öyle düşünmüştü çoban önce. Onu gerçek evladıymışçasına sevecek, koruyup
kollayacaktı.
Savaş biteli beş yılı bulmuştur. On yaşına gelmişti sevimli mi sevimli küçük kız. O yaşta bile
köyünün en güzeliydi. Koşardı babası bildiği çobanın her işine el kadar boyuna bakmadan ve kara
gözleri her zaman ışıl ışıl gülerdi. Fakat artık iyice çökmüştü ihtiyar çoban, sezmişti ölümün
yaklaştığını. Hani gaipler bazı görünür olurmuş kalbi açık olanlara. İşte çoban da o şekilde görmüştü
başkasına görünmez olanları ve anlamıştı ki gitme vaktidir. O da komşusu olan ve kocasının
yakınlarda ölümü nedeniyle yaşları üçle sekiz arasında değişen altı oğluyla bir başına kalan kadına
bıraktı.
“Bak Gülcan kadın. Bu kız yetimdir. Ona göre kollayasın. Yetim hakkı kul haklarının en
yücesidir. Kızın bil, oğullarından ayırma. Gücüm yetseydi bırakmazdım onu kimseye. Lakin bilirim,
yakındır ölüm. Emanetimdir kız sana.”
“Merak etmeyesin çoban. Ben de isterdim her zaman bir kızım olsun, böyle güzel, böyle
saygılı. Ciğerimin bir köşesine de onu koyarım. Merak etmeyesin.”
Verildiği kalabalık ve nüfusunun neredeyse tamamı erkeklerden oluşan büyük evde sürekli
işe koşularak, evin oğullarını hep kardeş bilerek serpilmeye başladı kız. Yoktu köyde eşi benzeri, ne
hamaratlıkta, ne endamda. Yüzünü bir an düşürmez, hep gülümserdi. Evin hepsi de kendinden yaşça
küçük oğlanlarına ağabey muamelesi yapar, ne onlara ne de analarına saygıda kusur etmezdi.
Gel zaman git zaman, köyde çoktan çıkmış olan dedikoduların fısıltısı, kadının kulağına
geldi: Neredeyse tek göz evde altı oğlanla birlikte büyümekte olan, yaşından erken buluğa ermiş on
üç yaşında bir kız… Oğulların en büyüğü ise daha on bir yaşında!
Bir isteyeni olsa verecekti gerçi kadın. Ama köyün gençleri sultan güzelliğindeki bu kıza talip
olmaya korkmaktaydılar. İstemeye giden ailelerinin reddedilmesi utanç kaynağı olurdu onlar için,

bundan tedirgindi hepsi. Kadın, dedikoduların önüne geçmenin yolunu kızla en büyük oğlunu
evlendirmekte buldu. Konuyu köyün ihtiyarlarına da danıştı ve “Münasiptir,” yanıtını aldı. Buna
rağmen ikircikliydi başlarda. Kardeş gibi, bir arada yetişmişlerdi çocuklar. Şimdi kızı en
büyüklerinin koynuna sokmak…
Ama sonra tüm soru işaretlerini sildi kafasından. Evin bir reise ihtiyacı vardı ve en büyük
oğlunun çocukluktan çıkıp bu mertebeye geçişini hızlandırabilirdi bu evlilik. Dışarıdan alacağı bir
gelini de bu kız kadar sevmeyeceğinden adı gibi emindi.
Gücünün yettiği oranda, düzgün bir düğün yaptı onlara. Düğün gecesi gerdek odasına
soktular ikisini. Kapının dışında bekliyordu anne. Yeni evliler olanı biteni hala bir oyun gibi
algılamaktaydılar. Hatta annesinin kapı altından görünen ayaklarına bakıp bakıp kıkırdıyordu oğlan.
Işıkları söndürdüler ve yatağa yattılar. Tuhaf bir duyguydu onlar için; o geceye değin kız hep anneyle
yatmıştı, oğlanlar ise bir arada. Oyun bir anda neşesini kaybetti ve tedirgin bir bekleyiş aldı yerini.
Annenin zaman zaman kapıyı aralayıp sinirli sinirli içeriye göz atması iyice tedirgin etmişti onları.
Kız yan tarafında sıcak bir ılıklık hissetti. Tan yeri ağarmakta ve odayı ağır ağır aydınlatmaktaydı.
Kalktı kız ve oğlanın altına işemiş olduğunu gördü. Utandı çocuk; baskıya dayanamamıştı. Hemen
kaldırdı onu kız ve üstünü değiştirerek kendi tarafına yatırdı. O da yatağın ıslak yarısına uzandı…
O gün bu ikisinin karıkoca olamadıklarını anlayan anne, sabırla bunun gerçekleşeceği anı
beklemeye başladı. Bunun için oğlanın biraz daha büyümesi ve olayların iyice ayırdında olması
gerekecekti. Günler günleri kovaladı ve on beşine girdiği günlerde oğlan, alışveriş için indiği
kasabadan kız için küçük bir el aynası alarak döndü ve kaçınılmaz olan o gece gerçekleşti. Annenin
ağzı kulaklarındaydı.
Bir gün evlerine gelen bir misafir kadın, kızı dikkatle süzdü. Aklına aslında çok da uzakta
olmayan kasabada gördüğü bir taze gelin gelmişti. Kadın bekledi, bekledi ve yalnız kaldıkları bir
anda, geldiği kasabada tanıdığı bir gelinin şaşılacak derecede ona benzediğini söyledi. Eşinin aldığı
aynada kendisine bakarken her seferinde başka birine baktığı düşüncesine varmasını kız, buna yordu
nihayet. Bir yakını mı vardı o kasabada? Akşam kadının anlattıklarını eşine açtı, ondan kendisini bir
kere olsun o kasabaya götürmesini istedi. Annesinden çekiniyordu genç; onu bir süre oyaladı, ama
çok sevdiği karısını da kırmak istemedi ve bir bahaneyle evden ayrılıp yola çıktılar.
Kasabaya inip o gelini bulduklarında ikisi de bir şaşkınlık aldı. Gelin, gerçekten de kızın
birebir kopyasıydı. Gelin de sessizliğe büründü bir süre, düşte olduğunu düşündü. Birbirinin
gözlerinin içine baktılar uzun uzun. Neden sonra gelin kalkıverdi ve kızın elinden tutarak onu da
kaldırdı. Oğlanın hala olayların ayırtına varmamış bakışları altında gelinin odasına geçti iki tıpatıp
aynı beden.
“Ben senin ikizinim,” dedi gelin. “Annem senden ve kayboluşundan bahsetti yıllarca. Ama
gitmeden bir hatıra aldım ondan. Seni bulduğumda en azından onun kokusunu sana ulaştırabilmek
için…”
Sandığını açtı gelin ve dürülü bir tülbent çıkardı, usulca ikisinin arasına açtı onu. Bir anda
tülbentin içinde dağılıverdi ikizlerin perçemlerinin tıpkı rengindeki saç telleri…

Painting By Elham Hamedi

THE FORELOCK

The migration was going on under hard conditions. Harsh winter had set in while they were
still in the village. Catching the village off-guard, the enemy had easily established its sovereignty.
The enemy soldiers’ aim was not to keep them there, in fact, they had forced them to leave the village as soon as possible. They had not resisted or been able to resist against that. But in the village
there also had left no single lad who the strenght to stand up against the level the threat had reached.
Going on for years, the war had torn those young men from their homes one by one and dragged them to the fronts.
When the bride of the family, who had been widowed at a young age, realized that her two-year-old daughter was not among them, she screamed in vain and tore her hair out in vain. It was already dusk and the elders of the convoy didn’t have time to try to calm her; they had to reach the
nearest settlement before midnight. They tied the woman onto her horse, there was no other way to restrain her.
An old shepherd found the girl who was about to freeze. He had no children and should have
seen a sign in that. Maybe a human act would turn his luck, which had never been with him, so the shepherd had thought at first. He would love her as if she were his real child, and protect and take
care of her.
It had been five years since the war ended. The cute, adorable little girl had turned ten. Even at that age, she was the most beautiful in her village. She would run to every job of the shepherd
which he knew a father, without looking at her very small tallness, and her black eyes would always
smile brightly. But now the old shepherd had completely collapsed, he had sensed that death was approaching. You know, the unseen sometimes become visible to those whose hearts are open. That was how the shepherd saw those who were invisible to others and he understood that it was time to
go. He left her with the woman who was his neighbor and who had been left alone with her six sons, aged between three and eight, due to the recent death of her husband.
“Look, Gülcan, the woman. This girl is an orphan. Protect her accordingly. The right of an orphan is the most supreme of human rights. Recognize her as your dauhter, don’t separate her from your sons. If I had the power, I would not leave her to anyone. But I know that death is near. She is
my commitment to you.”
“Don’t worry, shepherd. I, too, always wanted to have a daughter, beautiful and respectful like this one. I would place her at one corner of my heart. Don’t worry.”
In the crowded big house where she was given, and almost all the population was male, the
girl started to flourish by constantly being put to work, always considering the sons of the house as her brothers. There was no one like her in the village, neither in diligence nor in appearance. She
would never lower her face, she would always smile. She treated the little boys who were all younger than her as if they were her elder brothers, never failing at showing respect to them or their mother.
As time went by, whispers of gossip that had already spread in the village reached the
woman’s ears: A thirteen-year-old girl who had reached puberty early, growing up in almost a one-room house with six boys… And the oldest of her sons was only eleven!
Actualy, if anyone came with proposal, she would give her to that one. But all the youngsters of the village were afraid to suitor that girl with a sultan’s beauty. The rejection of their families who
went to ask for her hand would be a source of shame for them, and they were all worried about this.
The woman found the way to prevent gossip in marrying the girl to her eldest son. She consulted the
village elders about the matter and received the answer, “It is appropriate.” Despite this, she was
hesitant at first. The children had grown up together like siblings. Now, to put the girl in the arms of
the eldest…
But then she erased all the question marks from her mind. The household needed a head, and
this marriage could speed up the transition of the eldest son from childhood to this level. She knew
for certain that she would not love a bride she would get from outside as much as this girl.
She held them a proper wedding as much as she could. They took the couple into the
marriage room on the wedding night. The mother was waiting outside the door. The newlyweds still
perceived what was going on as a game. The boy even giggled as he looked at his mother’s feet visible under the door. They turned off the lights and went to bed. It was a strange feeling for them; until that night the girl had always slept with her mother, while the boys were together. The game
suddenly lost its joy and an anxious wait took its place. The mother’s occasionally opening the door and nervously peeking inside made them even more anxious. The girl felt a warm warmth on her
next. Dawn was breaking and slowly illuminating the room. The girl got up and saw that the boy had
peed in his pants. The boy was embarrassed; he had not been able to stand the pressure. The girl
immediately picked him up and after changing his clothes, laid him on her side. She, too, laid down on the wet side of the bed…

That day, the mother, who understood that these two could not be husband and wife, began to
wait patiently for the moment that this would happen. For this, the boy would have to grow up a little
more and be more aware of the events. Days passed into days and the boy, at the days he became
fifteen, returned with a small hand mirror for the girl from the town where he had gone for shopping and the inevitable thing happened that night. The mother was smiling from ear to ear.
One day, a guest woman who came to their house examined the girl carefully. In fact, she had
remembered a new bride she had seen in a town not too far away. The woman waited, waited and when they were alone, she said that a bride she knew in the town she had come to looked surprisingly similar to her. The girl finally attributed this to the fact that she thought she was looking at someone else every time she looked at herself in the mirror her husband had bought. Was there a relative of her in that town? In the evening, she told her husband what the woman had told her and asked him to take her to that town at least once. The young man was afraid of his mother; he stalled
her for a while, but he did not want to upset his wife, whom he loved very much, and they left the house with an excuse and set off on their way.
When they went to town and found the bride, both of them were surprised. The bride was indeed an exact copy of the girl. The bride also fell silent for a while, thinking she was dreaming.
They looked into each other’s eyes for a long time. Somewhat later, the bride got up taking the girl’s hand and lifted her up as well. Under the boy’s gaze, which still could not understand what was happening, the two identical bodies went to the bride’s room.
“I’m your twin,” said the bride. “My mother talked about you and your disappearance for years. But I took a souvenir from her before she left. To bring her scent to you when we came together…”
The bride opened her chest and took out a rolled-up muslin, and gently opened it between the two. In an instant, strands of hair the same color as the twins’s forelocks scattered in the muslin…

Painting By Elham Hamedi

Author: İlkeMutlu

Presented By Ivan Pozzoni 

Elham Hamedi-Iran

Artist Of The Used Painting, Elham Hamedi

İlker Mutlu

Brief Introduction Of The Author.

İlker Mutlu was born in Samsun in 1972. He studied civil engineering at university and graduated as an engineer in 1995. During his university years, he developed an interest in cinema and writing. His first article was published in the movie magazine Geceyarısı Sineması (Midnight Cinema). He has written for more than fifteen cinema magazines and has also contributed columns to the Haber (News) and Halk (People) newspapers, as well as the Haberhayat (News-Life) magazine. For fifteen years, he has been writing for the cinema culture magazine Sekans (Sequence), which is published in Ankara.
In addition to his articles, he has translated various books and written three of his own: Bir Mühendisin Sinema Eğitimi(Cinema Education of a Civil Engineer), Gölgeni Ardına Al (Keep Your Shadow Behind), and Bir Yeşilçam Tarihi: Görünmeyen Adamın Peşinde (A Yeşilçam History: After the Invisible Man). He has also published short stories in the literary magazine Edebiyat Nöbeti (Literary Shift).
In 2017, he began writing scripts to apply his theoretical knowledge of cinema in practice and started directing his own films. To date, he has completed four short films: Gölgeler (Shadows), Av (The Hunt), Kovboy (The Cowboy), and Kahve(The Coffee). He is currently preparing a script for his feature film, which is scheduled to be shot in 2026.
Additionally, he is the founder of the Samsun Sinema Kültür Sanat ve Eğitim Derneği (Samsun Cinema, Culture, Art, and Education Association – SAMSIDER), which was established in 2023.

Publishing: Oana Ileana Noorani